“ชีวิตเป็นของเรา ความคิดมันก็เป็นของเรา เราเลือกได้ว่าเราจะสุขหรือจะทุกข์”

ตอนนี้คุณณัชทำอะไรอยู่บ้าง?
ตอนนี้เป็นผู้ประกาศข่าว ผู้ดำเนินรายการ ช่อง TNN 24 ช่องหมายเลข 16 ทำงานพิธีกร งานอีเวนท์ ทั้งของหน่วยงานภาครัฐ แล้วก็เอกชน จะมีเป็นทั้งแบบจริงจังที่เป็นวิชาการ และงานโปรโมทสินค้าทั่วไป เราจะทำงานแบบไม่ตามสคริป จะตามอารมณ์ไปเรื่อยๆ ชอบรับงานที่เราได้รับความรู้เพิ่ม มาเติมเต็มความรู้ในส่วนที่เรายังไม่มี

เคยอ่านข่าวประเภทไหนมาบ้าง?
อ่านข่าวมา 20 ปี ผ่านมาครบทุกอย่าง เริ่มอ่านข่าวกีฬา ของ IBC ทุกคำตอบคือกีฬา ต่อมาก็มาอ่านข่าวทุกประเภทของ IBC หลังจากนั้นก็มารวมเป็น UBC แล้วก็มาเป็นทรูวิชั่น ช่อง Super Sportจนตอนนี้ก็มาเป็น TNN24 ก็จะมาอ่านข่าวทั่วไปรวมๆ ที่จะเจาะลึกมากเป็นพิเศษก็จะเป็น เรื่องของการเมือง

เมื่อได้อ่านข่าวที่ไม่ถนัด มีวิธีการแก้ไขอย่างไร?
เราต้องฟังคนอื่น เช่นข่าวกีฬา สิ่งที่ยากที่สุดคือชื่อของนักกีฬา โดยเฉพาะนักฟุตบอล เราอ่านจากตัวหนังสือ เราไม่รู้หรอกว่ามันอ่านออกเสียงให้ถูกต้องอย่างไร ต้องใช้วิธีไปฟังจากที่อื่น ว่าอ่านแบบไหน นอกเหนือจากฟังก็ต้องดูทีวี อ่านหนังสือพิมพ์ แล้วทุกวันนี้ที่ง่ายที่สุดคืออ่านจากโซเชี่ยลมีเดีย ทุกๆ ส่วนมันช่วยในการทำงานของเราได้หมด ตอนที่พึ่งเริ่มต้นอาชีพนี้ เราอ่านผิดบ่อยมาก เอาง่ายๆว่า ถ้าผิดเป็นครู ตอนนี้คงเป็นผู้อำนวยการแล้ว การผิดพลาดมันเกิดขึ้นได้กับทุกคน ขนาดการพูดจากความคิด เรายังพูดผิด นับประสาอะไรกับการอ่าน แต่อย่าให้ผิดเยอะจนเกินไป จนน่าเกลียด เพราะบางทีคนดูก็รับไม่ได้ และที่สำคัญอีกอย่างที่ผิดไม่ได้เลยคือข้อมูล เราเป็นผู้ประกาศ หากเราข้อมูลผิด ความน่าเชื่อถือมันจะหายไป ต้องพยายามทำการบ้านให้เยอะๆ หากไม่เข้าใจตรงไหนเราต้องไปถามคนที่รู้ เราต้องทำความเข้าใจก่อน แล้วมาย่อยให้ความยากนั้นสามารถเข้าใจแบบง่ายๆ หากตัวเราเองไม่เข้าใจ คนที่รับสารจากเรา โอกาสน้อยมากที่จะเข้าใจ

ทำไมเลือกทำงานสายข่าวถึง 20 ปี?
เป็นดวงมั้ง เป็นคนที่ตั้งแต่สมัยเรียน ไม่เคยอ่านข่าว ไม่ดูข่าว ไม่ฟังข่าว ตอนนั้นรู้สึกว่าไม่ชอบ เพราะคนในครอบครัวก็ดูแต่ละคร แม่ดูเราก็ดูตาม จนกระทั่งเรียนมาถึงปี 4 ปรากฎว่า ไปเจอโปรดิวเซอร์ข่าวในงานแต่งงานพี่ชาย แล้วเค้าก็ได้มาชวนให้ลองไปเทส เป็นผู้ประกาศ แต่ตอนนั้นแค่รู้สึกว่าอยากได้เงินค่าขนม เพราะเราก็กำลังเรียนอยู่ไม่ได้มีรายได้อะไร ก็เลยไปเทสแล้วเกิดได้เป็นผู้ประกาศขึ้นมาจริงๆ ก็ทำมาเรื่อยๆ จนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเรา มีความรู้สึกว่า ถ้าไม่ทำอาชีพนี้ก็ไม่รู้จะไปทำอาชีพไหนแล้ว ข่าวเป็นอะไรทีไม่น่าเบื่อ มีอะไรใหม่ๆ เข้ามาตลอดเวลา ให้เราได้ตาม แล้วสมัยก่อนไม่ค่อยมีคนอยากเป็นผู้ประกาศ อาจจะเป็นโอกาสที่ทำให้เราได้มีเวทีจนถึงทุกวันนี้ แล้วพอได้อ่านออกหน้าจอ ทางสถานนีก็ส่งไปสอบใบผู้ประกาศ โชคดีที่สอบครั้งเดียวได้เลย ถึงแม้คะแนนจะคาบเส้นมาไม่เยอะก็ตาม และทำให้มีอาชีพมาถึงปัจจุบันนี้

เคยลงภาคสนามบ้างหรือไม่?
มีบ้างแต่ก็ไม่บ่อยคือไม่ได้มาจากการเป็นผู้สื่อข่าว มาถึงได้เป็นผู้ประกาศเลย เพราะฉะนั้นงานภาคสนามก็จะเป็นแต่ประเภทไปจัดรายการข้างนอก เป็นรายการเฉพาะกิจ ทางทีมงานต้องการตัวให้ไปจริงๆ นอกนั้นก็จะอ่านอยู่ในสตูดิโอ แต่เราก็ชื่นชมในตัวนักข่าวนะ เพราะนักข่าวเก่งกว่าผู้ประกาศข่าวเยอะ ทั้งหาข่าว บางทีก็ต้องอ่านหน้าจอบ้าง เราแค่รับข่าวของเค้ามาอ่านเท่านั้นเอง

บุคคลต้นแบบในการทำงานคือใคร?
ไม่มีนะ แปลกเนอะ? เรารู้สึกว่าแต่ละคนจะมีสไตล์เป็นของตัวเอง เราไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษ แต่ละคนจะมีความเด่นแตกต่างกันไป แล้วในแต่ละคนจะมีส่วนที่คนดูรู้สึกว่ายังไม่ใช่ ยังไม่ชอบต่างกันออกไป เราสามารถเก่ง มีฝีมือด้วยตัวเองได้ เราคือเรา เรามีสไตล์เป็นของตัวเอง แค่ต้องรู้จุดเด่นของตัวเองแล้วนำออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์ และเราจะมีครูคอยแนะนำอยู่ตลอด เรียกได้ว่าเป็น สุจารี ศิษย์หลายครู ให้คำแนะนำว่าอ่านแบบไหน ลงเสียงแบบไหน ถึงครูที่สอนจะอ่านดี จังหวะดี แต่เราก็ไม่ได้เหมือนเค้า เราก็ยังคงความเป็นตัวเองอยู่

ตอนนี้เรียกได้ว่าประสบความสำเร็จสูงสุดแล้วหรือยัง?
แค่ตอนนี้รู้สึกว่า ตัวเองมีพัฒนาการจากเมื่อก่อนเท่านั้นเอง แต่คงไม่ใช่ผู้ประกาศที่ดีที่สุด หรือพิธีกรที่ดีที่สุด เพราะยังมีคนเก่งๆ อีกเยอะมาก แต่เราก็คงยังต้องเดินหน้าต่อไปในเส้นทางนี้ เท่าที่ผู้ใหญ่ยังคงให้โอกาสเราทำงาน ใช้การทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ในแต่ละวัน ชีวิตเป็นของเรา ความคิดมันก็เป็นของเรา เราเลือกเลือกได้ว่าเราจะสุขหรือจะทุกข์ จะดำเนินชีวิตให้มีความสุขอย่างไร เพราะถ้าชีวิตมีความสุข เราก็จะมีพลังในการทำงานให้ออกมาดีได้ และพูดถึงการทำงาน จะทำอะไรเราต้องมีเป้าหมาย ตั้งเป้าหมายให้สูง จะวิ่งไปถึงหรือเปล่านั่นคืออีกเรื่องนึง แต่โดยสัญชาตญาณ หากเราตั้งเป้าหมายให้สูง เราก็จะมีแรงฮึด มีความพยายามให้ไปถึง หรือไปให้ใกล้เป้าหมายมากที่สุดอยู่แล้ว หากเป้าหมายต่ำ มันก็วิ่งได้ต่ำๆ ชีวิตก็จะเรื่อยเปื่อยไปวันๆ